Andami kong nababasa sa IG feed about being burnt out sa buhay corporate at ng payong gumawa ng wala (Alamat ng Gubat, 2003) pero heto na naman ako sa doom scrolling about JIRA tickets, millenial rants, and capybara memes and plushies.
Kaadikan na ba talaga ang nararanasan ko? Nakatutok ako sa phone kakatingin ng travel itineraries at nalulugmok sa inggit, pero yung gusto kong retirement career sa pagsusulat eh nahihirapan akong bunuin. Parang namamatay ang kagustuhang lumikha sa bawat salimuot na nakikita ko sa social media. Pagkatapos, muling nanghihingalo ang kagustuhang sumulat dahil sa kalakaran ng malaking book fair sa kamaynilaan na ang gusto lang ay kumita, walang bisyon na palawakin ang demokrasya at access sa mga aklat.
Gusto ko ring lumaban, sa paraang kaya ko. Pero bakit yung kagustuhan at unti-unting napapatay ng mga ingay sa loob at labas ng algorithm? Anong reset ang kailangan ko?
Do I need to touch grass as a sigma girl-boss, before my consciousness gets yeeted into the Ohio dawn? (Elle Cordova, 2024)
Walang komento:
Mag-post ng isang Komento