Mga Sulating Di Pormal na ang Diaspora ang Sandalan

26 November 2022. Written during the Birthday blues.

Ano nang mangyayari saken? Gusto ko na lang matapos talaga ang taon na ito andami ko nang ka-bitter-an sa mundo. Gusto kong maghilom, alam mo yun? Pero ewan ko ba ang sakit pa rin. Hays. 

Ayoko nga magkwento kasi nagiging trauma-dumping. 

May issue sila-sila. May issue ka rin. 

Pati ikaw na walang malay, dinadamay ko. Siguro andun kasi yung kumpyansang wala naman tayong naging kuneksyon noon, o walang naging talastasan noon, kaya hindi ka nakasubaybay sa mga ganap ko. Unlike yung ibang andaming nagtatanong kung okay ba ako... Natural hindi ako okay. Sino bang okay sa relationship loneliness kineso na ito? Na yung mismong "relationship loneliness" eh ang hirap nang gawing diskurso. Sa tingin mo ba masisipat yun nang walang bias? Natural, meron. Madalas, ako pa ang sisisihin. Naiisip ko pa lang sasabihin ko, napapagod na ako. Por que maingay ako, super clingy. 

Mahirap bang sabihin na nag-walk-away ako out of the little self-respect that I have?

I can be that lowest self-maintenance one can be. Naging kabit nga akong ewan eh. Hays. Naiiyak na naman ako, sorry tinatapunan kita ng stress. Hindi naman dapat. Siguro kelangan ko lang sabihin (o isulat lahat ng ito) para lang ma-process ko ulit. Baka naman next month, ok na ako. Ready to fight na ulit.

Ngayon kasi, nakikita ko pa sya sa diwa ko eh. Nakakapagod na rin mag-overthink. #

Too Burgis to Function in Bugis Junction

6PM Activities

You and your vanity, rousing the interest to take a snapshot of one's life, summoning the motivation to get the grint done and sifting through the paperless paperworks. Such is the glimpse of a millenial mundane. 

There are days that you would be required to stand, or take few steps. Breathe in pregnant pauses, and mull over the hyperinflating prices of real estate, grocery errands, and electric bills — especially now that you have real and personal properties greater than your liquidity for the month. 

But then these little ducks in a row is what you makes yourself motivated. So rather than taking the BRT home, you decide to dedicate at least half an hour to get these deliverables, well, delivered.

Mga Sulating Di Pormal na ang Diaspora muna ang Nakakaalam

2022 flew like a haze. When we met last April, everything seemed confusing. In the middle of a passionate movement, our passion for each other dwindled down. He recently passed the Internal Medicine licensure exam and decided to specialize in Neurology. But after two months of having a 36-hour duty in East Ave Medical center, he changed.

It triggered his depression. He hears his thoughts too loud, found himself hard to sleep, let alone rest. A voice saying that he should give up on life. "Buti na lang hindi ako humantong sa self-harm" 

He said he's guilty of our situation not progressing much since the start of Pandemic. He's worried that he is not attaining the "provider status" he longed in his younger years.

Then nag-disappear for two months. He resurfaced after me non-stop bugging him, having anxieties of our future together and the what-ifs, lalo na nang masabi ko na gusto kong sumubok ng OFW experience. Diaspora trope, just like the 70s. 

"Do what makes you happy. If you want, you can even meet men; just let me know. Even though it hurts."

Ansakit pa rin, grabe. Ngayong taon, mas marami ang pagkakataon ng pangungulila at yung pakiramdam na wala kang kinakapitan. Walang angkla. Walang kasiguruhan. Kumakapit ka sa pag-asa na baka magsimula siya na umahon sa lugmok ng depresyon, at makita nya na may liwanag sa kabilang dulo. Kahit hindi ako yung dulo. Tanggap ko naman na hindi ako priority. 

Pero habang tumatagal, nasasanay ako sa pag-iisa at nabanggit ko ang inggit sa ibang mga mag-boyfriend na nakakapag-celebrate sila ng anniversary nila.

In our three years, we never had any celebration of sorts. Walang marka ng milestone. Parang walang direksyon. He even blocked me on social media before sa tindi ng selos. Tinanggap ko pa rin yun, kasi malaki ang trust issue niya. 

Pero yung katotohanang parang hindi ako nakikita sa side nya, masakit. Mahirap maging invisible. Mahirap tanggapin na kapag namatay siya, hindi ako makaka-attend ng burol o ng libing niya, kasi walang nakakakilala sa akin — sa side niya. Kung anong kwento ko sa pamilya ko ng aking kasintahan, kabaligtaran ang sa kanya.

Parang akong kabit na ewan. Pero tanggap ko yun, andami ba naman niyang pinagdaanan. Nirespeto ko yung decision niya.

Naiiyak pa rin ako, sorry. Ang sakit ng feeling na ghosted ako. Kaya nung sinulat ko yung break-up letter, sinubukan kong i-send sa email. Kasi hindi niya binabasa yung Line app — yung tanging gamit namin sa pagke-kwentuhan. 

Kaya nang sumagot siya... Hindi ko masikmura. Tinanggap lang niya, hindi man lang ako inilaban. Nakakainis na nakakalungkot kasi pakiramdam ko hindi ako karapat-dapat. I was shaken and affected that even little snide remarks of officemates that I used to ignore, eh nagko-cause ng unhealthy anxiety. Nilubog ko ang sarili ko sa work, pumapalo ng 13hours ang stay ko sa opisina na hindi naman dapat.

Dapat medyo magaan na ang lahat, kasi nagkakaroon ulit ng reset. Na-solidify ang timeline sa sarili. Pero kapag nakikita ko yung mga sinulat ko tungkol sa amin, napapa-ugly cry na lang ako.

Ang masaklap, parang ini-invalidate ng mga magulang ko yung pinagdadaanan ko. "Jowa-jowaan". Ganun. Parang laro. Kasi walang accountability. Hindi ko ba talaga deserve ang makatarungan at mapagpalayang pag-ibig? Breadwinner na lang ba ako forever? Ang bigat pa rin, kahit pinipilit kong i-compartmentalize bawat araw. Ni sa sariling kama sa family home, hindi ko pinapakita yung pag-iyak ko. 

Feeling ko invisible pa rin ako.

Mga Sulating Di Pormal na ang Diaspora lang ang nakakabasa

Ah doctor ba sya? We have this notion na He should know how to overcome depression...

Ngayon ko lang nabalikan ito. Sorry, swamped with work and with compartmentalizing crises in my life. I mean, asa sadgurl phase ako recently that I long for connections in the office. And yet, apektado ako sa mga napupuna nila sa akin na bibo ako and hyper sometimes, especially when overjoyed.

35 na ako pero grabe yung apektado ako ng narinig kong comment from my immediate manager. Tas naisip ko, mahirap ngang makakuha ng authentic friendship sa corporate environment because of competition (na sometimes, hindi healthy).

And honestly hindi ko alam if he can overcome that depression even though he gets medicated. Hay. I just don't know anymore. Baka i-break ko, baka hindi. 

Alam mo yung feeling mo na nasa limbo ka, or nasa crossroads ka pero nakatambay ka lang ng mga tatlong buwan, hindi mo alam saan liliko. I just wanted the waiting to end and let my time start moving.

Sorry, trauma dumping. I shouldn't do this to you. Baka itsismis mo pa ako tapos ma-bash pa sa mga tao hahaha

Although, thanks for hearing me out (or reading this, I guess?) Nakakagaan rin ang isulat ang mga naiisip ko at the moment para mawala ang bigat na nararamdaman ko. Also, it is helpful to share some things with a total stranger. May ibang insight na mapupulot. Or even a presence is enough. Na somehow, visible ako. 

So yeah. Maybe from time to time I might write things here, so heads up na rin sa iyo. Haha

I'll stop waiting for you.

Because bb, it doesn't make sense to me anymore. 

In our three years of this romantic interlude, I never felt more lonely since you went away, and not telling on when you will come home. 

You are amazing. I wish you knew that. You made me feel like a woman in our humble beginnings. Pero ngayon na gumagalaw ang oras natin at hindi kita nararamdaman, lalo lang ako nalulungkot, at nari-realize na hindi ko kayang panindigan ang paghihintay. 

I am breaking up with you, K—. Hindi nga yata ito ang tamang pagkakataon para sa atin. Ang daming komplikasyon, ang daming drama. Ang hiling ko lang naman noon ay isang partner na makakasama ko sa mga maliliit na bagay tulad ng pamamalengke at pagluluto. Pero kahit ang simpleng gawaing-bahay na pangarap ay hindi natin maisakatuparan. 

Gusto ko na makalaya sa ganitong kalungkutan. At ngayong unti-unti na akong natututong muli sa pag-iisa, hindi ko na yata kakayanin ang muli mong paglitaw at pagsasabi ng mga pangarap na pilit tinatanaw. 

Let me know if you have something of mine in your possession and I can request a courier / grab delivery to get it sorted. As far as I am concerned, wala ka namang naiwang gamit dito sa bahay, or sa aking mga lalagyan. 

I pray for you, and I wish you happiness and healing. Hope you can wish for mine, too. 

Respectfully yours, 

E—